وقتی وهابی‌ها گنبد نبوی را به توپ بستند و اشیای حرم پیامبر را غارت کردند
خبرگزاری
بسیج، در هشتم شوال سال 1344 هجری قمری پس از اشغال مکه، وهابیان به
سرکردگی عبدالعزیزبن سعود به مدینه آمده و پس از محاصره و جنگ با مدافعان
شهر، سرانجام آن را اشغال کرده، مأمورین عثمانی را بیرون کردند و به تخریب
قبور ائمه بقیع و دیگر قبور هم چنین قبر ابراهیم فرزند پیامبر اکرم (صلی
الله علیه و آله و سلم) قبور زنان آن حضرت، قبر ام البنین مادر حضرت
اباالفضل العباس(علیه السلام) و قبر عبدالله پدر پیامبر و اسماعیل فرزند
امام صادق (علیه السلام) و بسیاری قبور دیگر پرداختند.
آنها ضریح فولادی ائمه بقیع را که در اصفهان ساخته شده بود و روی قبور
حضرات معصومین امام مجتبی، امام سجاد، امام باقر و امام صادق (علیهم
السلام) قرار داشت را از جا در آورده، بردند. اما این اولین حمله آنان به
مدینه نبود. آنان در سال 1221 هجری نیز یک بار دیگر به مدینه هجوم برده، پس
از یک سال و نیم محاصره توانسته بودند آن شهر را تصرف کنند و پس از تصرف
اقدام به غارت اشیای گرانبهای حرم پیامبر و تخریب و غارت قبرستان بقیع
کردند.
طبق نقل تاریخی، آنها در این حمله چهل صندوق مملو از جواهرات مرصع به
الماس و یاقوت گرانبها و حدود یکصد قبضه شمشیر با غلاف های مطلا به طلای
خالص و تزیین شده به الماس و یاقوت و ... را غارت کردند. اما این فقط
شیعیان و اماکن مقدسه آنها نبودند که مورد تعرض وهابیان قرار گرفتند زیرا
مکه مکرمه و طائف نیز از حملات آنان در امان نماند.
«جمیل صدقی زهاوی» در خصوص فتح طائف می‌نویسد: «طفل شیرخواره را بر روی
سینه مادر سر بریدند، جمعی را که مشغول فراگیری قرآن بودند کشتند، چون در
خانه‌ها کسی باقی نماند، به دکان‌ها و مساجد رفتند و هر کس بود، حتی گروهی
را که در حال رکوع و سجود بودند، کشتند. کتاب‌ها را که در میان آنها
تعدادی مصحف شریف و نسخه‌هایی از صحیح بخاری و مسلم و دیگر کتب فقه و حدیث
بود، در کوچه و بازارافکندند و آنها را پیمال کردند».
البته، سر زدن این قبیل امور از پیروان محمد بن عبدالوهاب شگفت نیست! محمد
بن عبدالوهاب در اعتقادات پیرو «ابن تیمیه حنبلی» بود که در قرن هشتم هجری
می‌زیسته است. از ابن تیمیه عقاید جالبی نقل شده از جمله اینکه او خدا را
جسم می‌دانست و برای ذات مقدس خداوند دست و پا و چشم و زبان و دهان قائل
بود!
ابن بطوطه جهانگرد معروف در سفرنامه خود می‌گوید: «ابن تیمیه را بر منبر
مسجد جامع دمشق دیدم که مردم را موعظه می‌کرد و می‌گفت: خداوند به آسمان
دنیا می‌آید، همان گونه که من اکنون فرود می‌آیم! سپس یک پله از منبر پائین
می‌آمد»!
عقاید او آنچنان سخیف و بی‌مقدار بود که خود اهل سنت او را به زندان افکندند و در رد او کتب متعددی نوشتند.
وهابیون در سال 1343 هجری قمری نیز در مکه گنبدهای قبر حضرت عبدالمطلب (ع)،
ابی‌طالب (ع)، خدیجه (ع) و زادگاه پیامبر (ع) و فاطمه زهرا (ع) و «خیزران»
عبادتگاه سری پیامبر (ع) را با خاک یکسان کردند و در جده نیز قبر «حوا» و
دیگر قبور را تخریب کردند.
در مدینه نیز گنبد منور نبوی را به توپ بستند، ولی از ترس مسلمانان، قبر
شریف نبوی را تخریب نکردند آنها همچنین در شوال 1343 با تخریب قبور مطهر
ائمه بقیع (ع) اشیاء نفیس و با ارزش آن قبور مطهر را به یغما بردند و قبر
حضرت حمزه (ع) و شهدای احد را با خاک یکسان و گنبد و مرقد حضرت عبدالله و
آمنه پدر و مادر پیامبر (ع) و دیگر قبور را هم خراب کردند.
وهابیون متعصب در همان سال به کربلای معلی حمله کردند و ضریح مطهرحضرت امام
حسین(ع) را کندند و جواهرات و اشیاء نفیس حرم مطهر را که اکثرا از هدایای
سلاطین و بسیار ارزشمند و گرانبها بود، غارت کردند و قریب به 7000 نفر از
علما، فضلا و سادات و مردم را کشتند. سپس به سمت نجف رفتند که موفق به غارت
نشدند و شکست خورده برگشتند.
